Krótki wstęp do archeologii Irlandii

Krótkie wprowadzenie do prehistorii i wczesnego okresu historycznego w Irlandii

środkowa epoka kamienia (mezolit) (ok. 8000 – 4000 p.n.e.)

młodsza epoka kamienia (neolit) (ok. 4000 – 2400 p.n.e.)

epoka brązu (ok. 2400 – 600/500 p.n.e.)

epoka żelaza (ok. 600/500 p.n.e. – 400 n.e.)

– wczesna epoka żelaza (ok. 600/500 p.n.e. – 300 p.n.e.)

– późna (celtycka) epoka żelaza (ok. 300 p.n.e. – 400 n.e.)

wczesne średniowiecze (ok. 400 n.e. – 1170 r. n.e.)

– okres wczesnochrześcijański (ok. 400 n.e. – 800 n.e)

– okres wikiński (ok. 800 – 1170 n.e.)

Środkowa epoka kamienia (ok. 8000 – 4000 p.n.e.)

Najstarsze zabytki archeologiczne odkryte w Irlandii wskazują, że pierwsi ludzie – myśliwi i rybacy posługujący się narzędziami kamiennymi – zaczęli osiedlać się w Irlandii po zakończeniu epoki lodowcowej, czyli ponad 9 tysięcy lat temu. Okres ten, trwający prawie 4 tysiące lat, nazywa się mezolitem, czyli środkową epoką kamienia.

Młodsza epoka kamienia (ok. 4000 – 2400 p.n.e.)

Około 6 tysięcy lat temu, przybyli do Irlandii pierwsi rolnicy, przypuszczalnie częściowo z kontynentalnej części Europy, którzy wprowadzili uprawę zbóż oraz hodowlę zwierząt. Czas istnienia pierwszych rolniczych wspólnot (ok. 4000 – 2400 p.n.e.) nazwano młodszą epoką kamienia, czyli neolitem. Neolityczni rolnicy irlandzcy stworzyli dobrze zorganizowane i prosperujące społeczności, które pozostawiły po sobie imponujące cmentarzyska kurhanowych grobowców megalitycznych, to jest grobów budowanych z wielkich bloków kamienia.

Najbardziej znanym i tłumnie odwiedzanym przez turystów z całego świata jest grobowiec w miejscowości Newgrange nad rzeką Boyne, w hrabstwie Meath, w odległości ok. 50 kilometrów na północ od Dublina. Ten, w przybliżeniu kolisty, ziemno-kamienny kurhan, o przeciętnej średnicy ok. 80 metrów i wysokości ok. 11 metrów, powstał pomiędzy 3300 a 2900 p.n.e. Kurhan przykrywa 20-metrowy korytarz z wejściem, nad którym skonstruowano świetlik, prowadzący do komory grobowej w formie krzyża o długości 4 metrów. Każdego roku, 21 grudnia, promienie wschodzącego słońca przechodzą przez świetlik i oświetlają komorę grobową. Tak zwaną obstawę wyznaczającą obwód kurhanu, korytarz i komorę grobową zbudowano z kilkuset bloków i płyt kamiennych, z których niektóre ważą ponad 5 ton. Część bloków ozdobiono rytymi symbolami megalitycznymi, będącymi jednymi z najpiękniejszych przykładów sztuki megalitycznej na świecie.

Epoka brązu (ok. 2400 – 600/500 p.n.e.)

W okresie późnego neolitu ludzie coraz częściej zaczęli stosować do wyrobu narzędzi i ozdób miedź. Przez wprowadzenie stopu miedzi z cyną powstał brąz. Z biegiem czasu zaczęto masowo używać brązowych ozdób, narzędzi i broni. Epoka brązu w Irlandii była okresem intensywnych kontaktów z Brytanią i kontynentalną Europą oraz dalszego rozwoju społeczeństwa irlandzkiego. Świadczą o tym między innymi wspaniałe złote ozdoby i inne przedmioty, zwłaszcza z późnej epoki brązu, tzw. fazy Dowris (ok. 900 – 500 p.n.e.), eksponowane w Irlandzkim Muzeum Narodowym w Dublinie. Wiele z nich znaleziono w irlandzkich torfowiskach, które umożliwiły także zachowanie dużej ilości zabytków z materiałów organicznych. Niektóre założenia grobowe i rytualne czy kamienne grodziska z epoki brązu należą do unikalnych w skali światowej budowli. Jedną z nich jest słynna forteca Dún Aonghasa, zbudowana prawdopodobnie w epoce brązu, na klifie Inishmore, jednej z wysp Aran, leżących na Atlantyku w pobliżu zachodniego wybrzeża Irlandii.

Epoka żelaza (ok. 600/500 p.n.e. – 400 n.e.)

W pierwszych stuleciach 1 tysiąclecia p.n.e. w kontynentalnej części Europy upowszechniono obróbkę żelaza, które niemal całkowicie zastąpiło brąz do wyrobu narzędzi i broni. Żelazne wyroby dotarły także do Irlandii i nauczono się je wykonywać na miejscu, korzystając z lokalnych rud żelaza. Archeolodzy nie potrafią jednak powiedzieć, kiedy dokładnie się to stało. Druga połowa 1 tysiąclecia p.n.e. i pierwsze wieki naszej ery, zwłaszcza lata pomiędzy 600 a 300 p.n.e. (wczesna epoka żelaza), to najbardziej tajemniczy okres irlandzkiej prehistorii. Najbardziej spektakularnym znaleziskiem archeologicznym pochodzącym z tego okresu jest jedyny znany na świecie drewniany krąg rytualny w układzie amfiteatralnym w Lismullin (ok. 520 – 370 p.n.e.), odkryty przez polskiego archeologa Krzysztofa Kmiecika w 2007.

Niektórzy z archeologów łączą znajomość obróbki żelaza z przybyciem wojowniczych Celtów (być może ok. 400 p.n.e.), którzy podporządkowali sobie miejscową ludność. Inni uważają, że Celtowie mieszkali w Irlandii od dawna (na co wskazują ciekawe wyniki badań DNA łączące Irlandczyków z Baskami z północnej Hiszpanii), a umiejętność wytopu i obróbki żelaza przejęli drogą kontaktów handlowych i wymiany intelektualnej z ludami Brytanii i kontynentalnej Europy. Mało jest dowodów pozwalających precyzyjnie datować pierwsze żelazne narzędzia i broń znalezione w Irlandii, jednak uważa się, że większość pochodzi z okresu od ok. 300 p.n.e do ok. 100 n.e. Archeolodzy przeważnie zgadzają się, że od ok. 300 p.n.e. Celtowie czy też lud uległy wpływom Celtów zamieszkiwał całą Irlandię, choć zaskakująco mało jest archeologicznych stanowisk osadniczych czy grobów, które mogą to poświadczyć. Okres od ok. 300 p.n.e., obejmujący także pierwsze stulecia naszej ery (aż do ok. 400 n.e.) często nazywa się w Irlandii celtycką epoką żelaza.

Wydaje się, w późnej epoce brązu i w epoce żelaza doszło do wielu przemian społecznych, o czym mogą świadczyć liczne ufortyfikowane osady czy grody budowane w obronnych miejscach, miejsca rytualne czy wielokilometrowe fortyfikacje graniczne, takie jak Wał Czarnej Świni (ang. the Black Pig’s Dyke). Najważniejszymi z nich są tzw. siedziby królewskie, znane z wczesnośredniowiecznych źródeł pisanych jako przedchrześcijańskie centra władzy i zgromadzeń, mieszczące także królewskie cmentarze. Należą do nich: Navan (Navan Fort) zwane w celtyckim języku irlandzkim Emain Macha, Knockaulin (Dún Ailinne), Rathcroghan (Cruachain) oraz Tara (Temair) w hrabstwie Meath, położona na dominującym nad okolicą wzgórzu, ok. 40 kilometrów na północny zachód od Dublina, która uważana jest za duchową stolicę Irlandii. Cała wyspa była przypuszczalnie już w tym czasie – podobnie jak we wczesnym średniowieczu – podzielona na bardzo wiele małych, rywalizujących ze sobą królestw.

Istnieje kilka greckich i rzymskich źródeł pisanych z tego okresu odnoszących się do Irlandii i zamieszkujących ją ludzi. W większości bazowały na szczegółowych informacjach dostarczanych przez kupców czy rzymskich szpiegów wojskowych. Rzymianie jednak, nawet jeśli rozważali podbicie Zielonej Wyspy, nigdy tego nie uczynili.

Wczesne średniowiecze (ok. 400 – 1170 n.e.)

Irlandczycy – określani w języku łacińskim jako Scotti (stąd Szkocja) – dołączyli do ludów, które zaczęły atakować i rabować rzymską Brytanię pod koniec IV i na początku V w. n.e. Skolonizowali także zachodnie tereny północnej Szkocji, tworząc królestwo Dalriady. Początek chrystianizacji Irlandii również przypada na V w. n.e.

Czasami używa się terminu okres wczesnochrześcijański na określenie pierwszych stuleci wczesnego średniowiecza – od ok. 400 do 800 n.e.

Tradycyjnie chrzest Zielonej Wyspy przypisuje się św. Patrykowi, patronowi Irlandii, chociaż źródła średniowieczne wymieniają kilku misjonarzy działających w tym czasie. W V i VI w. n.e. powstały pierwsze irlandzkie klasztory, np. opactwa w malowniczym Glendalough w Górach Wicklow, położonym na południe od Dublina czy Clonmacnoise nad rzeką Shannon w hrabstwie Offaly. Interesujące są niektóre zabytki związane z klasztorami, takie jak tzw. wielkie krzyże ze scenami ewangelicznymi, okrągłe wieże kamienne oraz niezwykłe dzieła literatury i sztuki wczesnośredniowiecznej, jak na przykład “Księga z Kells” (ang. “Book of Kells”). Mnisi irlandzcy działali niezwykle prężnie, zakładając klasztory, ucząc łaciny i nawracając na chrześcijaństwo w królestwie Dalriada w zachodniej Szkocji, w królestwie Piktów zajmującym większość obszaru dzisiejszej Szkocji, w królestwach Anglosasów w Anglii oraz w Państwie Franków.

Oprócz klasztorów, znanych jest wiele wczesnośredniowiecznych irlandzkich stanowisk osadniczych i cmentarzysk. Najczęściej były to ufortyfikowane osady otoczone kolistymi wałami i rowami oraz – gdzieniegdzie – przyległymi cmentarzami, na których chowano zmarłych najczęściej zgodnie z eschatologią chrześcijańską, czyli w grobach zorientowanych według osi wschód – zachód, w których układano wyprostowane ciała na plecach, z głowami skierowanymi na zachód. Liczba tych ufortyfikowanych osad odzwierciedla w dużym stopniu istnienie bardzo wielu królestw. Na przełomie VIII i IX w. n.e., w okresie pierwszych najazdów skandynawskich Wikingów, królowie irlandzcy z pięciu irlandzkich prowincji zwanych: Ulster, Meath, Leinster, Muster i Connacht, toczyli ze sobą niemal nieprzerwane wojny.

Wikingowie potrafili wykorzystać rozdrobnienie polityczne i wewnętrzne konflikty atakowanego kraju. W 795 n.e. splądrowali sławny irlandzki klasztor na wyspie Iona, położonej przy zachodnim wybrzeżu Szkocji. Początkowe napady małych grup Wikingów na klasztory i osady usytuowane głównie na wybrzeżu Irlandii, przekształciły się z czasem w najazdy dużych armii, które nie napotykały silnego oporu, pustosząc również tereny położone w głębi lądu. Pod koniec lat 30-tych IX w. n.e. Wikingowie rozpoczęli budowę stałych osad w strategicznych miejscach. W 841 n.e. założyli Dublin, który stał się pierwszym miastem w Irlandii i stolicą ich irlandzkiego królestwa. Wikingowie z Dublina utrzymywali intensywne kontakty militarne, handlowe i polityczne z wikińskim królestwem Yorku w Anglii oraz wieloma innymi krajami północnej i zachodniej Europy. Zaczęli także mieszać się w konflikty pomiędzy władcami irlandzkimi, co ostatecznie doprowadziło do Bitwy pod Clontarf w 1014 n.e., która położyła formalny kres wikińskiej ekspansji w Irlandii. W tym czasie jednak dublińscy Wikingowie przypuszczalnie w większości byli już chrześcijanami, pochodzącymi z mieszanych małżeństw i posługującymi się językiem irlandzkim. Niemniej wpływy Wikingów w Dublinie trwały do podboju Irlandii przez Henryka II, normańskiego króla Anglii, w 1171 n.e.

Okres wpływów Wikingów w Irlandii, przypadający na późną fazę wczesnego średniowiecza (ok. 800 – 1170 n.e.) nazywa się czasami okresem wikińskim.

Copyright by toderen, 2008

Archeologia: Krąg w Lismullin (Lismullin Henge)

 

 

Ilustr. 1. Zdjęcie lotnicze stanowiska archeologicznego Lismullin 1, widok od strony północno-zachodniej. Widać granice pasa autostradowego. Krąg w Lismullin znajdował się w naturalnym zagłębieniu, które tworzyło środek wzniesienia górującego nad doliną rzeki Gabhra (obszar na drugim planie przykryty niebieskimi pasami folii ochronnej w pasie autostradowym i teren z nim sąsiadujący, położony poza granicą stanowiska w kierunku południowo-zachodnim). Na pierwszym planie dolina rzeki Gabhra i baza archeologiczna. W głębi, na trzecim planie, grodzisko Rath Lugh (wzgórze częściowo porośnięte drzewami za hałdą wierzchniej warstwy ziemi ze stanowiska). Kwiecień 2007.

Krąg w Lismullin (znany w języku angielskim jako Lismullin Henge lub Lismullin Circle) jest unikalnym, dużym (krąg zajmował obszar 0,5 hektara), prawdopodobnie rytualnym, kręgiem zbudowanym z niezwykle małych słupków drewnianych w środku naturalnego amfiteatru, datowanym – na podstawie dwóch dat radiowęglowych obejmujących okres od 520 do 370 r. p.n.e. – na wczesną epokę żelaza, znalezionym w Irlandii przez polskiego archeologa Krzysztofa Kmiecika w dniu 7 lutego 2007 podczas usuwania wierzchniej warstwy ziemi ze stanowiska archeologicznego Lismullin 1 w celu przeprowadzenia wykopalisk ratowniczych.

Stanowisko Lismullin 1 było jednym ze stanowisk archeologicznych zidentyfikowanych w czasie wstępnych sondaży archeologicznych w pasie autostrady M3 i przebadanych wykopaliskowo przed budową autostrady M3.

Ilustr. 2. Zdjęcie lotnicze stanowiska archeologicznego Lismullin 1, widok od strony wschodniej. Krąg w Lismullin znajdował się w środku naturalnego amfiteatru, który tworzył środek wzniesienia górującego nad doliną rzeki Gabhra (obszar przykryty niebieskimi pasami folii ochronnej w pasie autostradowym i teren z nim sąsiadujący, położony poza granicą stanowiska w kierunku południowo-zachodnim). Na drugim planie dolina rzeki Gabhra i baza archeologiczna. Kwiecień 2007.

Krąg w Lismullin zbudowano około 2 kilometrów na północny wschód od Wzgórza Tara, wczesnochrześcijańskiej siedziby królewskiej i duchowej stolicy współczesnej Irlandii, w naturalnym polodowcowym zagłębieniu w kształcie misy przypominającym kolisty amfiteatr, które tworzyło środek wzgórza znajdującego się na wschodniej krawędzi doliny rzeki Gabhra.

Ilustr. 3. Mapa pokazująca stanowisko archeologiczne Lismullin 1 w relacji do niektórych innych stanowisk archeologicznych odkrytych w pasie autostrady M3 (pas zaznaczony na czerwono), drogi krajowej N3 (zaznaczona na zielono) i Wzgórza Tara (na południowy zachód od stanowiska Lismullin 1; wierzchołek zaznaczony jako punkt widokowy). Skala 1:50 000.

Krąg w Lismullin był niezwykle trudnym do odkrycia zabytkiem. Skonstruowano go – niemal wyłącznie – z małych drewnianych słupków, wbijanych w ziemię, o średnicach wynoszących przeciętnie od 0,10 do 0,15 metra, które tworzyły:

Ilustr. 4. Krąg w Lismullin. Archeolodzy oczyszczają fragment powierzchni stanowiska z pozostałościami kręgu, aby przygotować krąg do wykopalisk. Widać dołki posłupkowe z pierwszego (zewnętrznego) pierścienia i drugiego (wewnętrznego) pierścienia kręgu zewnętrznego (ciemniejsze małe koliste plamki oznaczone chorągiewkami z biało-czerwonej taśmy) w pobliżu wejścia wschodniego . Widać także pasy niebieskiej folii ochronnej, którą przykryto krąg przed wykopaliskami. Zdjęcie zrobiono patrząc w kierunku północnym. Kwiecień 2007.

krąg zewnętrzny, o imponującej średnicy zewnętrznej wynoszącej 80 metrów, który składał się z dwóch koncentrycznych pierścieni słupków (w sumie od 300 do 400 słupków, wbijanych w odstępach wynoszących przeciętnie od 0,60 do 1 metrów) oddalonych od siebie przeciętnie od 1,5 do 2 metrów;

wejście wschodnie w kręgu zewnętrznym, będące najprawdopodobniej monumentalną bramą wejściową lub przejściem bramnym, zbudowanym z czterech dużych słupów drewnianych;

aleja wejściowa o szerokości 4 metrów i długości około 30 metrów, skonstruowana z kołków drewnianych (wbijanych przeciętnie w odstępach wynoszących około 3 metry), tworzących dwa równoległe rzędy alei prowadzącej od wejścia wschodniego do kręgu wewnętrznego;

krąg wewnętrzny, czyli koncentryczny pierścień wewnętrzny o średnicy 16 metrów, zbudowany z 60 słupków, usytuowany w najniższej części naturalnego amfiteatru w Lismullin. Krąg wewnętrzny był bez wątpienia najważniejszym miejscem całego kręgu, centrum – prawdopodobnie religijnej – ceremonii, która miała tam miejsce we wczesnej epoce żelaza.

W środku kręgu wewnętrznego, na przedłużeniu alei wejściowej, znajdował się szereg jam, a w pobliżu kręgu wewnętrznego, podłużna jama przecinała aleję wejściową. Wypełniska tych jam zawierały duże ilości węgla drzewnego oraz fragmenty niezidentyfikowanych, przepalonych i nieprzepalonych kości. Te jamy najprawdopodobniej również należały do kręgu.

Być może również tzw. konstrukcja z czterech słupów, znajdujaca się na północny zachód od kręgu wewnętrznego i tzw. konstrukcja w kształcie krzyża, usytuowana na południowy zachód od kręgu wewnętrznego były częściami kręgu w Lismullin.

Ilustr. 5. Krąg w Lismullin. Plan przedwykopaliskowy kręgu zorientowany w kierunku północnym. Widać dołki posłupkowe z dwóch pierścieni kręgu zewnętrznego i kręgu wewnętrznego oraz dołki pokołkowe alei wejściowej i wejście wschodnie. Widoczne są także jamy w środku kręgu wewnętrznego, podłużna jama przecinająca aleję wejściową oraz doły posłupowe i dołki posłupkowe usytuowane na południowy-zachód od kręgu wewnętrznego (część tzw. konstrukcji w kształcie krzyża). Skala 1:500. Kwiecień 2007.

Krąg w Lismullin był zatem przemyślaną, skomplikowaną konstrukcją, której istotny element stanowił unikalny teren, na którym ją zbudowano, wydatnie zwiększający wymiary tej konstrukcji, jak i jej przypuszczalną pojemność (powierzchnia naturalnego amfiteatru w Lismullin wynosiła około 1,5 hektara). Krąg w Lismullin był prawdopodobnie miejscem zgromadzeń lub świątynią (być może kręgiem świątynnym ze świątynią znajdującą się w jego centrum) albo zarówno świątynią, jak i miejscem zgromadzeń.

Ilustr. 6. Topografia stanowiska Lismullin 1 i jego otoczenia, z naniesionymi granicami pasa autostradowego, stanowiska oraz schematycznym planem kręgu w Lismullin. Widać wzniesienie górujące nad doliną rzeki Gabhra (dolina rzeki po stronie zachodniej; po lewej) z naturalnie zagłębionym środkiem w kształcie amfiteatru, w którym zbudowano krąg w Lismullin (zaznaczono podwójny krąg zewnętrzny i krąg wewnętrzny, wejście wschodnie i aleję wejściową).

Krąg w Lismullin wykazuje wiele podobieństw do prehistorycznych, pochodzących głównie z neolitu i epoki brązu, kolistych lub owalnych budowli rytualnych z Irlandii i Brytanii, z których niektóre nazywa się kręgami (ang. henges), z najlepiej znanym kręgiem Stonehenge. Krąg w Lismullin był prawdopodobnie podobny, w odniesieniu do celu, któremu służył i sposobowi, w jaki go używano, do współczesnej świątyni kultu religijnego.

Forma kręgu wydaje się być symbolem ludzkiej społeczności i była prawdopodobnie związana jako symbol boga Słońca z przypuszczalnie solarną religią budowniczych kręgu w Lismullin, na co wskazuje również usytuowanie wejścia do kręgu od wschodu. Wejście od strony wschodniej jest wspólną cechą wielu kręgów.

Ilustr. 7. Krąg w Lismullin w środku naturalnego amfiteatru, ciemniejszy obszar z wyraźnym zaciemnieniem w środku, gdzie znajdował się krąg wewnętrzny; stan przed wykopaliskami. Widać granicę pasa autostradowego, za którą znajdują się nienaruszone pozostałości kręgu. Widok od strony północnej, na drugim planie dolina rzeki Gabhra. Kwiecień 2007.

Krąg w Lismullin można rekonstruować na kilka sposobów.

Przypuszczalnie wszystkie słupki z kręgu zewnętrznego były względnie niskimi, wolnostojącymi obiektami, które umożliwiały obserwację tego, co działo się w niżej położonej części amfiteatru w Lismullin: w pobliżu kręgu wewnętrznego lub w samym kręgu wewnętrznym. Oba pierścienie słupków kręgu zewnętrznego mogły także być elementami płotów, stanowiących być może granicę okręgu świątynnego. Średnica kręgu zewnętrznego była zbyt duża, by można było przekryć krąg zewnętrzny dachem, dlatego z pewnością była to konstrukcja zbudowana na otwartej przestrzeni.

Słupki kręgu wewnętrznego były także przypuszczalnie wolnostojącymi obiektami, ale mogły być wyższe od słupków kręgu zewnętrznego. Krąg wewnętrzny mógł być także strukturą w formie płotu albo nawet budynkiem ze ścianami i dachem.

Wejście wschodnie było przypuszczalnie monumentalną konstrukcją (bramą lub przejściem bramnym) zbudowaną z czterech – prawdopodobnie wysokich – dużych słupów.

Kołki tworzące aleję wejściową były przypuszczalnie wolnostojącymi, względnie niskimi obiektami.

Ilustr. 8. Krąg w Lismullin. Archeolodzy wykopują i dokumentują dołki posłupkowe z dwóch pierścieni kręgu zewnętrznego w pobliżu wejścia wschodniego (część północno-wschodnia). Na pierwszym planie widać przekrój przez dwa dołki posłupkowe z dwóch pierścieni (zewnętrznego i wewnętrznego) kręgu zewnętrznego. Wrzesień 2007.

Zadziwiające jest, że ogromna większość pozostałości obiektów tworzących krąg w Lismullin przetrwała tysiące lat. Wiadomo, że drewno jest nietrwałym materiałem budowlanym, dlatego słusznym wydaje się przypuszczenie, że krąg w Lismullin był używany przez względnie krótki czas. Być może nawet wybudowano go w celu odprawienia tylko jednego rytuału. Jeśli to prawda, to mógł być to rytuał pogrzebowy. Być może niezidentyfikowane fragmenty przepalonych i nieprzepalonych kości oraz węgiel drzewny z jam usytuowanych wewnątrz kręgu wewnętrznego i z podłużnej jamy przecinającej aleję wejściową są pozostałościami pochówków ciałopalnych. Być może jamy te były jamami ofiarnymi, zawierającymi resztki posiłków rytualnych, spożywanych przez ludzi zebranych w kręgu ku czci jakiegoś bóstwa lub ważnego zmarłego członka lokalnej społeczności pochowanego w kręgu lub w pobliżu kręgu w Lismullin, albo zarówno ku czci ważnej zmarłej osoby, jak i jakiegoś boga.

Wydaje się, że podłużna jama przecinająca aleję wejściową oddzielała wyraźnie krąg wewnętrzny od reszty kręgu. Być może była to właściwa jama ofiarna z resztkami po uczcie (ucztach) rytualnej ku czci bóstwa lub stypie (stypach), a jamy w środku kręgu wewnętrznego mogły zawierać częściowe pochówki kremacyjne ważnych zmarłych (ang. token cremation burials) lub też związane były ściśle z kultem jakiegoś bóstwa.

Jeśli weźmiemy pod uwagę unikalność konstrukcji kręgu w Lismullin, jego imponujące wymiary oraz położenie w pobliżu Wzgórza Tara, które było wczesnochrześcijańską siedzibą królewską z tradycjami władzy królewskiej sięgającymi ery przedchrześcijańskiej oraz znaczenie Wzgórza Tara dla ludzi wcześniej zamieszkujących ten obszar (na które wskazują neolityczny kurhanowy grób megalityczny, liczne pochówki z epoki brązu, jak również wiele prehistorycznych kurhanów pierścieniowych oraz kilka przypuszczalnie rytualnych konstrukcji prehistorycznych, które tam odkryto), wydaje się spójnym wiązanie kręgu w Lismullin z lokalnym ośrodkiem władzy, być może nawet królewskiej.

Krąg w Lismullin mógł być zatem świątynią (być może pogrzebową) z pochówkiem ciałopalnym ważnej osoby stojącej na czele ówczesnej społeczności (lub pochówkami kremacyjnymi kilku takich osób), służąc jednocześnie jako ważne miejsce zgromadzeń, albo też świątynią grobową, w której zbierano się by uczcić jakiegoś boga i ważną zmarłą osobę (czy osoby), pochowaną w kręgu lub w jego pobliżu, poprzez ofiarną ucztę (czy uczty) pogrzebową lub rytualną.

Musimy jednak pamiętać, że pozostałości jednej trzeciej kręgu w Lismullin, które znajdują się poza pasem autostradowym i nie zostały przebadane wykopaliskowo, mogą dostarczyć w przyszłości nowe źródła archeologiczne, potwierdzające lub obalające przedstawione hipotezy. Niemniej jednak jest pewne, że to co działo się w kręgu w Lismullin było związane z tym, co działo się na Wzgórzu Tara we wczesnej epoce żelaza.

Plan budowy autostrady M3 w pobliżu wzgórza Tara od samego początku wzbudził poważne kontrowersje. Jeden z jego przeciwników, archeolog Conor Newman, autor jednych z najważniejszych opracowań na temat zabytków Wzgórza Tara, powiedział, że to, co wydarzyło się koło Wzgórza Tara będzie ”miarą, według której – jako strażników dziedzictwa kulturowego – osądzą nas potomni”. Odkrycie kręgu w Lismullin stało się wydarzeniem narodowym w Irlandii i było szeroko komentowane w Irlandii i poza jej granicami. W dniu 1 maja 2007 krąg w Lismullin został oficjalnie ogłoszony irlandzkim zabytkiem narodowym – pierwszym irlandzkim zabytkiem narodowym odkrytym podczas badań archeologicznych. Zorganizowano wiele protestów przeciwko budowie autostrady M3 w pobliżu Wzgórza Tara i w Lismullin.

Europejska Komisja Petycyjna działająca przy Parlamencie Europejskim i Europejski Komisarz do Spraw Środowiska udowodnili naruszenie prawa Unii Europejskiej przez rząd irlandzki, który nie wykonał nowej oceny oddziaływania inwestycji (autostrady M3) na środowisko po odkryciu kręgu w Lismullin, i wezwali rząd irlandzki do zmiany planu autostrady M3 i ochrony wspólnego, irlandzkiego i europejskiego dziedzictwa kulturowego. Rząd irlandzki zdecydował jednak o kontynuacji budowy autostrady M3 według przyjętego planu i większość naturalnego amfiteatru w Lismullin i jego otoczenia została zniszczona.

Ilustr. 9. Zdjęcie lotnicze stanowiska Lismullin 1, widok od strony zachodniej. Widać doskonale naturalny amfiteatr tworzący środek wzgórza na krawędzi doliny rzeki Gabhra, w którym zbudowano krąg w Lismullin (przykryty częściowo niebieską folią). Kwiecień 2007.

 

Krąg w Lismullin jest jedynym znanym na świecie kręgiem rytualnym w układzie amfiteatralnym, zbudowanym z niezwykle małych drewnianych słupków tworzących trzy imponujące kręgi, wejście wschodnie i aleję wejściową. Dzięki kręgowi w Lismullin mamy doskonałą okazję do zrewidowania naszej wiedzy na temat świata duchowego prehistorycznych społeczeństw, a zwłaszcza prehistorycznego społeczeństwa irlandzkiego w bardzo słabo rozpoznanej irlandzkiej wczesnej epoce żelaza. Bez wątpienia krąg w Lismullin jest jednym z największych zabytków narodowych w Irlandii, ale jest także ważnym zabytkiem naszego wspólnego dziedzictwa kulturowego – europejskiego i światowego. W styczniu 2008 amerykańscy archeolodzy w czasopiśmie „The Archaeology” uznali krąg w Lismullin za jedno z dziesięciu największych odkryć archeologicznych na świecie w 2007.

Copyright by toderen, 2008